มีจุดเริ่มต้นของการเต้นรำละครในประเทศไทย ในช่วงศตวรรษที่ 14 เมื่อมีนักเต้น และนักดนตรีจากสนามของกษัตริย์เขมรที่ถูกนำตัวมายังอยุธยาหลังจากพิชิตชัยชนะของอังกอร์ อย่างไรก็ตาม เฉพาะในศตวรรษที่ 19 เป็นเวลานานหลังจากการเสื่อมโทรมของจักรวรรดิอยุธยาที่มันไม่เข้าถึงระดับความสูง การพิจารณาคดีของรัชกาลที่สอง เป็นหนึ่งในกวีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเวลาของเขาและประกอบด้วยหมู่คนอื่น ๆ มีรุ่นของละครคลาสสิกที่สำคัญจำนวนมากและได้รับการมุ่งมั่นที่จะฟื้นฟูและส่งเสริมการเต้นรำละคร

หลังจากทางการเมืองของกษัตริย์ในปี 2475 กลุ่มโรงละครหลายคนต้องได้รับโดยไม่มีการสนับสนุนเท่าที่จำเป็น และในที่สุดก็ต้องให้มีกิจกรรมด้านศิลปะของพวกเขา

ในปัจจุบันนี้ละครรำไทยคลาสสิกจะถูกจำกัดคู่ของการแสดงต่อปี จาก "กรมศิลปากร - ส่วนเพลงและละคร" ในโรงละครแห่งชาติกรุงเทพฯ นอกจากนี้มีโรงแรมขนาดใหญ่ในการจัดระเบียบที่เรียกว่า "การแสดงโกดัก" สำหรับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติในฉากสั้น ๆ จากละครคลาสสิกที่เล่น

การเล่นสวมหน้ากากโขน เป็นรูปแบบที่เก่าแก่ที่สุดและเข้มงวดที่สุดของละครไทยซึ่งจะดำเนินการแบบดั้งเดิม โดยเฉพาะนักแสดงชาย ใบหน้าของพวกเขาจะถูกซ่อนอยู่หลังหน้ากากที่ออกแบบศิลปะที่เป็นสัญลักษณ์ของตัวละครต่าง ๆ พร้อมกับจังหวะแบบไดนามิกของวงออเคสตราพี่ปอง ประกอบด้วยขลุ่ย กลอง ฉิ่ง ฆ้องและลูกระนาด ซึ่งพวกเขามักจะเล่นฉากการต่อสู้

ละครใน เป็นโรงละครการเต้นรำของราชสำนักที่ได้รับการพัฒนามาจากละครนอก (โรงละครนอก 'แปลตามตัวอักษร) สำหรับประชาชนทั่วไปในตอนท้ายของศตวรรษที่ 18 มันจะเล่นกับเครื่องแต่งกายหรูหราที่ทำจากผ้าไหมมีราคาแพง และมีใบหน้าทาสีเหมือนหน้ากาก
โดยส่วนใหญ่นักแสดงเป็นผู้หญิงที่ให้เล่นในท่วงทำนองของความสง่างามที่ผ่อนคลายช้า ๆ และขั้นตอนการเต้นรำความสง่างามของพวกเขาและการโค้งแขนและนิ้วมือไปข้างหลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนของการแสดงรามเกียรติ์

ลิเกเป็นโรงละครพื้นบ้านแบบดั้งเดิมที่มีชีวิตชีวาที่ได้รับการพัฒนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในพื้นที่ชนบทในรูปแบบที่เป็นที่ความนิยมของความบันเทิง ซึ่งเป็นละครเต็มรูปแบบของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และร้องไห้ดูดดื่มหาการแบ่งแยกความสนใจของมวลชน

ไปยังเว็บใหม่ t-Globe?
ลงทะเบียนสมาชิกเพื่อได้รับข้อมูลทุกอย่างในเว็บไซด์