ประมาณ 1000 ปีที่ผ่านมาคนไทย (เรียกว่า "ได" ในประเทศจีน) ผู้ที่อาศัยอยู่ในภาคใต้ของจีนในมณฑลยูนนาน ที่เริ่มอพยพ เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีปัญหากับผู้ปกครองจีนของพวกเขา พวกเขาจึงย้ายไปอยู่ทางทิศใต้ที่อยู่ในกลุ่มเล็กตามแนวแม่น้ำโขง เจ้าพระยา และแม่น้ำอิรวดี

ในเวลานั้นได้มีอำนาจทางการเมืองสามพรรคในพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ของประเทศไทย:

ศรีวิชัย (ศตวรรษที่ 7 - 13)

ในส่วนภาคใต้ของเมืองหลวงกาไฮ (ปัจจุบันไชยา) ที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของจังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้ถูกปกครองโดยอาณาจักรศรีวิชัยที่ก่อตั้งขึ้นในสุมาตรา
มันอยู่ภายใต้การควบคุมของราชวงศ์ไศเลนทราในชวากลาง ของผู้ปกครองหมู่เกาะอินโดนีเซียและคาบสมุทรมลายู ไศเลนทราเป็นสาวกความมั่นคงของพุทธศาสนามหายาน
ส่วนที่เหลือเป็นของวัดสไตล์ชวาที่แสดงอิทธิพลจากอินเดียและราชอาณาจักรจัมปา (เวียดนาม)

วัดแก้วในไชยา

สหราชอาณาจักรในช่วงต้นอื่น ๆ เฉพาะในภาคใต้ของประเทศไทย ที่เหลือหลักฐานทางวัฒนธรรมเพียงไม่กี่แห่ง ดังนั้นจึงเกือบลืมไปในประวัติศาสตร์:

ปาน ปาน (ในกลันตัน ทางทิศเหนือ-แหลมมลายู หลังจากนั้นก็ในจังหวัดปัตตานีในภาคใต้ของประเทศไทย ศตวรรษที่ 6-7)
รักทมาริทิกา (ในจีน "ไช่ตู" [ไช่ตู] ในสงขลา / พัทลุง ศตวรรษที่ 7)
ทัมบราลิงกา (เรียกว่า "ลิกอร์" ในนครศรีธรรมราชศตวรรษที่ 7-14)
ลังกาซูกา (เด่นในเคดาห์, แหลมมลายูศตวรรษที่ 12-14)

ผนังของทัมบราลิงกา

สมัยทวารวดี ( ศตวรรษที่ 6 - 11)

มีพื้นที่ระหว่างแผ่นดินใหญ่พม่าและภาคกลางของประเทศไทยที่ได้ตั้งรกฐากในช่วงเวลานี้โดยเผ่าชาวมอญที่มีต้นกำเนิดในประเทศอินเดีย ซึ่งมีการผสมผสานได้อย่างรวดเร็วด้วยคนพื้นเมืองที่อาศัยอยู่ที่นี่
เริ่มตั้งแต่หลายอาณาเขตที่เป็นเอกราช จักรวรรดิสมัยทวารวดีได้รับการพัฒนาทางวัฒนธรรมและอำนาจทางการเมืองอย่างสูง ซึ่งมันยังได้ขยายอิทธิพลของภาคเหนือของประเทศไทย ชาวมอญกำลังฝึกปฏิบัติทางพระพุทธศาสนาเถรวาทและพวกเขาก็ดูแลอย่างดี และอาจจะกระจายออกไปทั้งอาณาจักร ซึ่งพวกเขาได้ก่อตั้งวัฒนธรรมชาวพุทธที่สำคัญครั้งแรกในประเทศไทย อย่างไรก็ตามความสำคัญได้หายไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากการบุกรุกของคนเขมร และมีหลักฐานน้อยมากที่เหลืออยู่ในปัจจุบัน

เขมร (ศตวรรษที่11 - 1979)

ภาคตะวันออกของประเทศไทยมีที่ดินที่อุดมไปตามแม่น้ำโขงที่เป็นหุบเขาภูมิภาคหลักของเขมร ในศตวรรษที่ 11 พวกเขาเริ่มที่จะขยายอาณาจักรเมืองหลวงอังกอร์ของเขาอีกไปทางทิศตะวันตก
สมเด็จฯ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ ได้กล่าวถึงการสิ้นสุดของอาณาจักรทวารวดีไว้ว่า “พระเจ้าอนุรุทรมหาราชแห่งเมืองพุกามประเทศพม่า ทรงยกกองทัพเข้ามาโจมตีอาณาจักรทวารวดี จนทำให้อาณาจักรทวารวดีสลายสูญไป ผลักกลับเสียท่าเขาส่วนใหญ่ของจักรวรรดิสมัยทวารวดีและทำให้จังหวัดลพบุรีและพิมายศูนย์ทางการเมืองและศาสนาของจักรวรรดิใหม่ ต่อมาอาณาจักรขอมหลังจากพระเจ้าชัยวรมันที่ 7 (2354-2305) สวรรคต อำนาจก็เริ่มเสื่อมลงทำให้บรรดาเมืองประเทศราชที่อยู่ในอิทธิพลของขอมต่างพากันตั้งตัวเป็นอิสระ

ไปยังเว็บใหม่ t-Globe?
ลงทะเบียนสมาชิกเพื่อได้รับข้อมูลทุกอย่างในเว็บไซด์