พิพิธภัณฑ์ในภาคใต้

---

The museum stands on the Hill of Sam Kaeo Mountain, in the area of the government centre in Chumphon. The building is designed as an integrated style of local and contemporary themes, specially built for protection against strong winds, and at the same time, be appropriate for use as a museum.

The dominant feature of the local style of architecture appears in the museum building’s structure and in the style of the exhibition as well. Inside the gallery, exhibits transmit the way the Chumphon people have lived in close relationship with their environment. It affects the style of architecture created, especially their homes. The Chumphon people live in an area where it rains all year round, and thus, the soil is softened and very fluid. Consequently, houses are not posted into the soil, but instead they will be placed upon a foundation of hard wood, stone or a cement base. The overall structure is not high; however, the floor is elevated to a height so that a man can easily walk underneath. The wall is made in louver-boards style with narrow windows. The roof is decorated with a fish-tailed style gable-end and the eaves are designed to extend out a good distance in order to prevent the rain from falling into the house. The roof pediment is usually decorated with an aura of rays from the sun. However, when Western culture began to pour in, the style of architecture began to use a new style to fit in with their lifestyle. Houses appeared more often in a two-storied structure and not as the elevated single floor home anymore. Perforated, cut-through weed designs, were considered more attractive, and gave additional ventilation and so, became fashionable. They were used to decorate the eaves, window screens, and the gable, to be more attractive. The distinguishing characteristics of the local architecture, the one-storied, elevated houses have become rare to find today.

The ancient site of Sam Kaeo Mountain or “Khao Sam Kaeo” is found in a steep limestone gully in the mountain range which runs through Thung Tako, Sawee Pathiw and Pha To districts. Here, many prehistoric artifacts were found and brought for display to the museum. These include potsherds, tripods, flake and polished stone tools. The evidence shows people migrated further down the plain and settled there. Afterwards, these people interacted with other communities by land and sea.

As Chumphon’s location was near the seashore, it became an early important port for trade by the 1st century A.D. This had a substantial effect on the way of life here. The place was known as “The Port of Khao Sam Kaeo.”

Because it was a major trading port, many archaeological finds were excavated showing that trade flourished in both eastern and western directions, during the first century onwards; some of these artifacts are: bronze human and animal figures, iron tools, bronze drums and beads. Beads are the most important proof of the trading relationship between the community of Khao Sam Kaeo and people from overseas. Beads were made of glass and stone, and some were inscribed in the Pallava script. These beads were used as ordinary ornaments which people from India, Arab and Roman cultures brought with them while traveling here.

The importance of this port continued on for four hundred years. In the meantime, many additional ports along the Andaman coastline were opened, such as the Port of Phu Khao Thong of Ranong province and Khuan Luk Pat, Khlong Thom of Krabi. Also, in the Gulf of Siam, new ports opened south of Chumphon, namely, Tha Chana and Chaiya Ports of Surat Thani and Sathing Phra of Songkhla. By the 5th century onwards, the significance of the Khao Sam Kaeo port of Chumphon began to decline.

---

---

---

ตั้งอยู่ที่ถนนวิเชียรชม เป็นสถาปัตยกรรมแบบจีน อายุกว่า 100 ปี เดิมเป็นบ้านพักส่วนตัวของพระยาสุนทรานุรักษ์ (เนตร ณ สงขลา) ผู้ช่วยราชการเมืองสงขลา สร้างเมื่อ พ.ศ. 2421 จนกระทั่งปี พ.ศ. 2437 จึงใช้เป็นที่พำนักและว่าราชการของพระวิจิตรวรศาสตร์ ข้าหลวงพิเศษตรวจราชการเมืองสงขลา ซึ่งต่อมาก็คือเจ้าพระยายมราช (ปั้น สุขุม) หลังจากนั้นใช้เป็นศาลาว่าการมณฑลนครศรีธรรมราช และเป็นศาลากลางจังหวัดจนถึงปี พ.ศ. 2496

ในปี พ.ศ. 2516 กรมศิลปากรได้ขึ้นทะเบียนอาคารนี้เป็นโบราณสถานและปรับปรุงเป็น พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ และเปิดอย่างเป็นทางการเมื่อ พ.ศ. 2525 ภายในพิพิธภัณฑ์จัดแสดงศิลปวัตถุภาคใต้ตอนล่าง และเป็นแหล่งศึกษาหาความรู้ทางด้านโบราณคดี ประวัติศาสตร์ศิลปะ ชาติพันธุ์วิทยา ศิลปะจีน ศิลปะพื้นบ้านพื้นเมือง อาทิ บานประตูไม้เดิมของจวน เป็นศิลปะพุทธศตวรรษที่ 24 ทำด้วยไม้จำหลักเขียนสีและประดับมุกฝีมือช่างชาวจีนชั้นครู แสดงออกถึงคตินิยมในธรรมเนียมประเพณี วรรณคดี ศาสนาตามแบบจีนที่วิจิตรงดงามยังความสมบูรณ์อยู่มาก โบราณวัตถุสมัยก่อนประวัติศาสตร์แหล่งโบราณคดีจากบ้านเชียง และกาญจนบุรี เปิดให้เข้าชมวันพุธ-วันอาทิตย์ เวลา 09.00-16.00 น. ค่าเข้าชม ชาวไทย 10 บาท ชาวต่างประเทศ 30 บาท สอบถามเพิ่มเติม โทร. 074-311728

ที่มา. การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย

---

---

---

ตั้งอยู่บนถนนสายห้าแยกฉลอง-หาดราไวย์ เป็นแหล่งรวบรวมเปลือกหอยหลากสีสันและลวดลายจากทั่วทุกมุมโลก โดยมีการจัดเรียงหอยเป็นหมวดหมู่

ซึ่งประกอบด้วย ฟอสซิล เปลือกหอย อายุหลายร้อยล้านปี เปลือกหอยยักษ์น้ำหนักกว่า 250 กิโลกรัม แอมโมไนท์ขนาดใหญ่เกือบเท่าล้อรถ ไข่มุกสีทองหนัก 140 กะรัต เปิดบริการให้เข้าชมทุกวัน เวลา 8.00-18.00 น. ค่าเข้าชม คนไทย ผู้ใหญ่ 100 บาท เด็ก 50 บาท ชาวต่างชาติ ผู้ใหญ่ 200 บาท เด็ก 100 บาท รายละเอียดติดต่อ โทร. 076-381888, 076-381274

---

---